لغت‌نامه‌ی دهخدا خانه را آن‌ جایی معنا می‌کند که آدمی در آن سکنی می‌کند؛ مفهومی که کمی ناقص به نظر می‌آید. سکنی‌کردن به چه معناست؟ آن‌ جایی که زیست روزمره در آن در جریان است؟ آن ‌جایی که شب سر به بالین می‌گذاری؟ آن‌ جایی که عزیزانت با تو یا در نزدیکی تو سکنی گزیده‌اند؟ آن‌جایی که هر کنج و‌ کنارش خاطره‌ای دارد؟ خانه همه‌ی این‌ها هست و شاید هیچ‌کدام نیست. نوشتن از خانه پُر‌چالش است. نیاز به کند‌و‌کاوی درونی دارد تا تعریفی واحد پدیدار شود. اما ویژگی‌ها و مفاهیم متنوعی که با خانه در هم تنیده‌اند، این کند‌و‌کاو را مشکل می‌سازند.

این شماره از نشریه‌ی نارون سعی دارد با نگاهی دوباره به مفهوم خانه و متعلقات آن و هر آنچه به آن مرتبط است بپردازد. عناصر و تجاربی را شرح می‌دهد که باعث می‌شوند مکانی ویژگی‌های خانه را به خود بپذیرد. داستان زندگی‌هایی را روایت می‌کند که با خانه‌های اشتراکی و دانشجویی و مستقل معنای متفاوت یا جدیدی پذیرفتند. مفهوم خانه و احساس تعلق به آن را از دریچه‌ی مهاجرت که در میان بسیاری از نویسندگان این شماره مشترک بوده است، از نو تعریف می‌کند. گوشه‌های دنج، خاطرات خانه های کودکی، تلخی همزیستی با خانواده و چند خانگی و بی‌خانگی از جمله داستان‌هایی است که در این شماره از نشریه‌ی نارون از آن‌ها سخن رفته است. این نوشتار‌ها همه ما را بر آن داشت تا دوباره با خود فکر کنیم که آیا «خونه‌ی ما دورِ دوره» یا می‌تواند جایی در همین نزدیکی باشد.

همکاران این شماره

صدف صرافی، میثم حسین‌خانی، زهرا نظری، لیلی ناهیدی‌آذر، راضیه حفیظی، فائزه محمدی، مصطفا دهقانی، افرا آب‌نار، نیمارد، مینا قدیمی عتیق، علیرضا فانی، مهسا شهشهانی، سمیرا آب‌نار، سارا طاهریان، معصومه جوادی، نسرین راستگو، عطیه، جهان ولیان‌پور، بیتا اسکندری، پویا خاندل، محمدحسین توکلی بینا، هانیه دوست‌دار، زهرا رضادوست، پرنیا ناصری، زینب نیرومند